زندگی

چند وقته به کمال‌گرایی فکر می‌کنم. می‌دونیم که در عین این که کمال‌گرایی افراطی چندان خوب نیست، کمال‌گرایی حداقلی مزایایی هم داره. (وگرنه چیزی که فقط مضر باشه، در چرخه تکامل به نابودی خواهد گرایید). اما آیا در عمل هم همین‌طوره؟ آیا کمال گرایی بیشتر به سمت عمل‌گرایی می‌ره یا بی‌عملی؟ به نظرم بخشی از کمال گرایی از این میاد که ما خروجی نهایی و چکش‌کاری شده کار بقیه رو می‌بینیم و انتظار داریم که بتونیم همون اول بهترش رو انجام بدیم!...

این پست مثل بقیه چیزهایی که می‌نویسم نظر شخصی منه منتهی کمی رادیکال‌تر و صریح‌تر. الان که دوباره می‌خونم چندان منسجم نیست و ساختار درست درمونی هم نداره. شما هم مجبور نیستید بخونید و می‌تونید همین‌ الان صفحه رو ببندید و برید دنبال کارتون. بریم سر اصل مطلب. نمی‌دونم این بیماری حساب میشه یا نه. حتی نمی‌دونم در آینده این‌طور باشم یا نباشم. هیچ اصراری هم بر روی «درستی» حرف‌هام ندارم چون همش اعتقادات منه....