سلام امیر پورمند هستم

این ماه، ماه پرچالشی برام بود. چند تا مسئله مختلف ذهنم رو درگیر کرده بود: از تز ارشد و پیدا‌کردن خونه برای اجاره تا مصاحبه کاری و سربازی. فهمیدم که مهارت مدیریت استرس رو ندارم. در واقع اصلا نمی‌دونستم استرس چی هست که بخوام مدیریتش بکنم. اینجا درس‌های متمم در زمینه استرس رو خوندم. من معمولا سریال نمی‌بینم. ولی این ماه سه فصل از سریال WestWorld رو دیدم. این که سریال نمی‌بینم هم به خاطر همینه که جنبه ندارم مثل آدم بشینم، روزی یه قسمت ببینم....

این گزارش‌ها از بی‌نظم‌ترین نوشته‌هایی هست که می‌نویسم. همین‌طوری یه مطالبی توی ذهنم میاد می‌نویسم. زیاد جدیش نگیرید. بیشتر برای خودم هست که خودآگاهی بیشتری داشته باشم و کارهام بیشتر مرتبط بشن. می‌خوام ببینم به مرور زمان چه تاثیری می‌گذاره. آیا باعث میشه مطالعه من منظم‌تر بشه و روی یک سری مسائل متمرکز کنم؟ یا این که هنوز در فاز «کشف و جستجو» به سر خواهم برد؟ ماه فروردین، از ماه‌هایی هست که آدم بیشتر برای خودش وقت داره....

فکر نمی‌کنم لازم باشه راجع به این که وضع اینترنت تو ایران چقدر داغون هست، توضیح بدم. یکی از مشکلات اینترنت ما اینه که همه جا اینترنت پایدار نداریم. از طرفی یوتیوب هم فیلتره و خیلی وقت‌ها مشاهده فیلم بصورت منظم ازش خیلی سخته. برای همین قضیه من روشی برای دانلود از پلی‌لیست‌های یوتیوب استفاده می‌کنم که گفتم به اشتراک بگذارم. البته اگر به قندشکن خوب دسترسی دارید اصلا درگیر این قضایا نشید....

چند وقت با یکی از بچه‌ها صحبت می‌کردم، می‌گفت: «اکثر بچه‌هایی که شریف می‌خونند، یه حالت کمال‌طلبی (Perfectionism) دارند. یعنی تا چیزی خیلی کامل انجام نشه، راضی نمیشن. » امروز داشتم فکر می‌کردم دیدم راست میگه. تو پست گذاشتن هم کمال‌گرا شدم. به نظرم اصلا ویژگی خوبی نیست. هر چیزی از حد خودش بگذره، می‌تونه مضر باشه. با خودم گفتم بد نیست یه سری کانال‌ها و وبلاگ‌های فارسی که دنبال می‌کنم رو معرفی کنم و به تدریج کامل‌شون کنم، شاید به درد کسی بخوره....

تصمیم این ماه برای من بیشتر چیزی از جنس تحول بود تا توسعه مهارتی. بالاخره تصمیمی که باید می‌گرفتم رو گرفتم. عامل اصلی این تصمیم یک چیز است: علاقه. آدم تو چیزی که بهش علاقه نداره (و عبث می‌دونه)، نهایتا یه آدم معمولی میشه. اینطوری که دیدم تو آکادمیک روز به روز انرژی من در حال پایین‌اومدن بود. مدت‌هاست که به مسئله «آکادمیک یا صنعت» فکر می‌کردم. می‌دونستم که صنعت رو دوست دارم و آکادمیک رو نه....

مقدمه امروز برای تعطیلات عید به یزد برگشتم و در کتابخانه مادرم، کتاب تعبیر خواب توجهم رو جلب کرد. به نظرم تعبیر خواب بیشتر از این که آینده فرد رو نشون بده، گذشته رو نشون میده! به نوعی داره نشون میده که طرف در طول روز به چه چیزهایی فکر می‌کرده. چه مسائلی براش دغدغه بوده. خوشبختانه اکثر تعبیر خواب‌هایی که داریم خیلی قدیمی هست پس می‌تونه نماینده خوبی باشه از این که قدیمی‌تر ها چه فکرهایی می‌کردند....

انتخاب موبایل اندرویدی برای کسانی که گوشی اندرویدی می‌خوان سخت‌تره. تو IOS تعداد گزینه‌ها بسیار محدوتره و انتخاب راحت‌تر. می‌خوام معیارهایی که خودم تو خرید گوشی در نظر می‌گیرم رو بگم. نمی‌خوام بگم «همه چیز مهمه» و «همه ویژگی‌های گوشی رو در کنار هم باید ببینیم» و از این دست کلی‌گویی‌های به درد نخور. بلکه یک سری معیار معرفی می‌کنم که با توجه بهشون تعداد زیادی گزینه حذف میشن و از بین بقیه راحت‌تر می‌تونید انتخاب کنید....

این گزارش اولین گزارش توسعه مهارتی من هست که منتشر می‌کنم. فکر می‌کنم این کارها باعث بشه که در نهایت اولا خودم بهتر بفهمم که دارم چه چیزهایی یاد می‌گیرم هم این که شاید یک چیزی که می‌نویسم یک جایی به درد یکی بخوره. این ایده رو از وبلاگ آقای مشیرفر گرفتم و فعلا با خودم قرار گذاشتم که ماهانه منتشر کنم. توسعه فردی وبلاگ محمدرضا شعبانعلی این ماه وبلاگ محمدرضا شعبانعلی و متمم رو بسیار مطالعه کردم....

یک غلط فوق مصطلح در کشور ما وجود داره که منجر به سردرگمی ما هنگام خرید وسایلی مثل موبایل شده. مثلا وقتی می‌پرسم: «رم این گوشی چنده؟» و جواب می‌گیرم: «این گوشی تا ۱۲۸ گیگ رم ساپورت می‌کنه». دیدگاه من نسبت به رم با دیدگاه فروشنده نسبت به رم بسیار متفاوت هست. اتفاقا تو این مورد خاص این مورد بسیار مضر هم هست. لغت‌های فیلد کامیپوتر همگی یک تعریف استاندارد دارند که همه‌ جای دنیا پذیرفته‌ شده است ولی انگار بعضی از ما ایرانی‌ها دوست داریم زبان خودمون رو اختراع کنیم و با همون صحبت کنیم....

این پست رو به عنوان پیش نویس می‌نویسم تا بعدا بیشتر فکر کنم و تکمیلش کنم. جامعه هدف این پست بیشتر بچه‌های ارشد (خصوصا شریفی‌ها) هستند. کلیت مطلب البته همه جا یکی است اما جزئیات احتمالا تو دانشگاه‌های دیگه تفاوت‌هایی داشته باشه. از معایب کشورمون اینه که کمتر چیزی داکیومنت میشه و هنوز به روش قدیمی انتقال سینه به سینه وفاداریم. این موضوع مخصوصا برای ما بچه‌های ورودی ۹۹ که مجازی بودیم کار رو خیلی سخت‌ کرد؛ چون اصلا کسی نبود که تجربیات رو ازش بپرسیم....